صدای «عهدیه» و «ایرج» روی تصویر همه بازیگران مرد و زن فیلمفارسی بود/ بعد از انقلاب از جواد یساری تا خسرو شکیبایی خواندند اما نتیجه مطلوب حاصل نشد
تاریخ انتشار: ۱۶ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۲۷۰۸۱
سمیه تاج الدین: از دههی ۸۰ به بعد برای جبران این نقص، پای خوانندگان را به موزیک متن یا تیتراژ انتهایی فیلمها و سریالها باز کردند. با این حال برخی کارشناسان خساست کارگردانها و تهیه کنندهها در هزینه کردن برا0ی ساخت موسیقی خوب در فیلمها را عامل افت کیفی فیلمها میدانند.
علی ضیابری کارشناس امور سینما و بازیگر تلویزیونی با اشاره به تاریخچهی موسیقی متن فیلم، اولین موسیقی فیلم را مربوط به سال ۱۳۱۳ و فیلم "شیرین و فرهاد" به کارگردانی عبدالحسین سپنتا خواند و گفت: این کار اثر چندان درخشانی به لحاظ محتوا و موسیقی نبود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی با اشاره به ساختار خواننده پروری در فیلمهای قبل از انقلاب اظهار داشت: در فیلمهای قبل از انقلاب برای خوانندگان نقش زن تنها یک خواننده را انتخاب میکردند که آن هم عهدیه بود و یا برای مردان یکی دو تا خواننده که یکی از آنها ایرج بود که فردین یا سایر بازیگران جای آنها لبخوانی میکرد. اما امروز میبینیم که هر فیلمی یک خواننده دارد و ذائقهی مخاطب را درنظر میگیرد.
ضیابری تصریح کرد: در دههی ۶۰ فیلمها یا بیشتر عاطفی با محور خانواده بود یا فیلمهای حادثهای که موسیقی هیجان انگیز و تند داشت. مثل فیلم "بایکوت" به کارگردانی محسن مخملباف یا "مشت" به کارگردانی سیامک اطلسی که کارگردان از آرشیو فیلمهای قدیمی و قبل از انقلاب برای موسیقی فیلم استفاده میکرد؛ در واقع خودشان برای فیلم به طور اختصاصی موسیقی متن نمیساختند.
بازیگر سریال تهران پلاک یک در ادامه با تمجید از موسیقی فیلم در میانهی دهه ۶۰ گفت: در میانهی این دهه موسیقیهای قابل توجهی در فیلمها شاهد بودیم که بعد از سالهای ۶۲ و ۶۳ نمود یافت؛ اما نمونههای تاثیرگذار بر ذهن مخاطب وجود داشت؛ مثلا فریدون شهبازیان در فیلم "آن سفرکرده" و "آوار" یا کامبیزروشن روان با فیلم "سرزمین آرزوها" و "پدربزرگ" بسیار خوش درخشید.
این کارشناس سینما تصریح کرد: برخی فیلمها در دههی ۶۰ برای تاثیر گذاری بر ذهن مخاطب و دور کردن تماشاچی از انبوه موسیقیهای تو در تو لابه لای فیلم روزه سکوت در پیش گرفتند و بدون موسیقی متن ظاهر شدند، مثل "گلهای داوودی"، "مدرسهای که میرفتیم" و "دونده" که البته همین اتفاق چند سال بعد در مورد فیلم "درباره الی" هم افتاد.
ضیابری با بیان اینکه پرفروش بودن بیشتر فیلمها در دههی ۶۰ به کارگردانها برای انتخاب موسیقی خوب انگیزه میداد، افزود: به عنوان مثال آهنگ سازان فعال و پرکاری مثل بابک بیات در"شاید وقتی دیگر" و "عروسی خوبان"، ناصرچشم آذر در "هامون"، مرتضی حنانه در "تیرباران" و "هزار دستان" و مجید انتظامی در "سناتور" و "شب بیست و نهم" رکورد تاثیرگذاری در تاریخ موسیقی فیلمهای سینمایی در ایران بر جا گذاشتند.
وی افزود: از سال ۷۶ آواز و خوانندگی به فیلمها اضافه شد و خوانندههایی مانند اصفهانی، افتخاری، اخشابی در تیتراژ سریالها و فیلمها میخواندند که تأثیر به سزایی در جذب مخاطب داشت و در دههی هشتاد احسان خواجه امیری هم به آنها اضافه شد.
این کارشناس امور سینما با بیان اینکه آواز خواندن خسرو شکیبایی در فیلم "خواهران غریب" تأثیر زیادی در جذب مخاطب داشت، گفت: آواز خواندن در فیلمهای بعد از انقلاب به نوعی فیلمهای فارسی را برای مخاطب تداعی میکرد.
وی با بیان اینکه در دههی نود چندان موسیقی برجستهای در فیلمها نداشتیم، اظهارکرد: مثلا در کمدیهای سطح پائین و بی کیفیت در حال حاضر سینمای کشور تا جایی پیش میروند که برای فروش فیلم و جذب مخاطب از خوانندههای کوچه بازاری مثل جواد یساری استفاده میکردند و حتی به سمت سبکهای سخیف و رقص و آوازهای هندی رفتند که این نشانهای از به حاشیه بردن موسیقی ایرانی است؛ چون فکر میکردند زرق و برق موسیقی کوچه بازاری و سطح پائین هندی در فروش فیلم آنها تأثیر دارد. ما میبینیم که در همین فیلمهای دههی ۹۰ حتی در فیلمهای کودک و نوجوان، کودکان هم دست به بلندگو شده و خوانندگی کردند که این روند مبتذل حرکت در پیچ خطرناک بر روی خطی ممتد است.
ضیابری با اشاره به این نکته که در دههی ۹۰ فیلمها حادثهای بودهاند و شبیه هم و از تم خاصی مانند دههی شصت تبعیت نمیکردند، تصریح کرد: موسیقی فیلمهای فارسی یا قبل از انقلاب از فقر فرهنگی برخوردار بود؛ اما امروزه موسیقی فیلم به علت گسترش آلات و ابزارهای موسیقی و موج گسترده خوانندههای جدید از غنای فرهنگی برخوردار است. در فیلمهای فارسی قدیم با وجود نداشتن محدودیت، از امکانات استفاده نمیکردند؛ امروز امکانات زیاد موجود است، اما بازهم موسیقی در فیلمها کیفیت لازم برای جذب مخاطب را ندارد و خلاء کار خوب به قدری محسوس است که حتی وزیر هم همه نوع چراغ سبزی از جمله برگزاری کنسرت را میدهد؛ اما بازهم اثری از موسیقی با کیفیت در فیلمها دیده نمیشود و این به نوعی یک سقوط در قهقراست.
این کارشناس موسیقی با بیان این نکته که در گذشته موسیقی متن تأثیر زیادی در جذب مخاطب داشت و موسیقیدانان برجسته شاهکارهای هنری میآفریدند، اظهار داشت: امروزه کارگردانها و تهیه کنندهها به موسیقی فیلم اهمیت چندانی نمیدهند.
علی ضیابری۵۷۵۷
کد خبر 1727041منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: موسیقی پاپ موسیقی موسیقی سنتی سینمای ایران موسیقی فیلم قبل از انقلاب موسیقی فیلم موسیقی متن فیلم ها جذب مخاطب ی فیلم ها ی موسیقی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۲۷۰۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا مست عشق پای ستارگان ترکیهای را به سینمای ایران باز میکند؟
به گزارش همشهری آنلاین، طولانی شدن روند تصویربرداری و توقف تولید در زمان کووید و ماجراهایی که بعد از تصمیم تهیهکننده ترکیه ای برای اکران فیلم در این کشور پیش از اکران در ایران پیش آمد بخشی از حواشی بود که این فیلم تا رسیدن به اکران پشت سر گذاشت، هرچند اکرانش هم بیمسئله نبود.
فیلم چند نوبت قرار بود به اکران برسد که هر بار به تعویق افتاد. آخرین بار همین یک هفته قبل از اکران بود که باز به هفته بعد از آن موکول شد.
اما اینها تمام ماجراهای این فیلم نبود. به جز انتخاب بازیگران نقش مولانا و شمس که بازخوردهای زیادی داشت، استفاده از بازیگران ترکیهای مثل هانده ارچل، ابراهیم چلیککول، بنسو سورال، بوران کوزوم، سلما ارگچ، حسام منظور و هالیت ارگنچ هم یکی از مسائلی بود که صحبتهای زیادی درباره آن شد.
حضور بازیگران ترکیهای در فیلمهای ایرانی البته به سالهای دور برمیگردد. در سالهای پیش از انقلاب هم بازیگران ترکیهای در فیلمهای فارسی بازی کرده بودند. مهمترین و پرکارترین آنها جنید آرکین است که در ایران با نام فخرالدین شهرت دارد. او از سال ۴۷ تا ۷۴ در ۱۶ فیلم و سریال ایرانی بازی کرد. اولین آنها یوسف و زلیخا بود و آخرینش سریال مزد ترس که سال ۷۴ پخش شد. به جز او امل سایین خواننده و بازیگر ترک هم پیش از انقلاب در چند فیلم ایرانی حضور داشت.
دو دهه بعد از انقلاب حضور ستارگان ترک در فیلمهای ایرانی ادامه پیدا کرد. آدم برفی ساخته داود میرباقری که سال ۷۳ ساخته شد، اگرچه از بازیگران ترکیهای استفاده نکرد، اما به نوعی پیشقدم ساخت فیلم در ترکیه شد.
پس از آن در دهه هشتاد فیلم اکواریوم ایرج قادری در ترکیه فیلمبرداری شد و بعدتر در دههی ۹۰ فیلمهایی نظیر گناهکاران از فریبرز قریبیان، بغض به کارگردانی رضا درمشیان و یک سطر واقعیت ساخته علی وزیریان در ترکیه فیلمبرداری شدند و در تمام آنها بازیگران ترک در نقشهای فرعی و کم اهمیت حضور داشتند.
اما از اواخر دهه نود حضور بازیگران ترکی در فیلمها و سریالهای ایرانی جدی شد و حالا این بازیگران عهدهدار بازی نقشهای اصلی یا دستکم پر رنگ در فیلمهای ایرانی شدند. فیلمهای مطرب، جن زیبا، هولیا با حضور بازیگران ترکیه ای در این دهه به نمایش درآمدند.
«جن زیبا» در سال ۹۷ اکران شد که بازیگر ترکی در آن بازی میکرد که به واسطه سریالهایی که در آنها بازی کرده بود، برای تماشاگر ایرانی شناخته شده بود. حضور نورگل یشیلچای امید زیادی هم برای فروش این فیلم ایجاد کرده بود که البته موفق نبود. این فیلم در سال ۹۷ کمی بیش از یک میلیارد تومان فروخت که اصلا رقم جالبی نیست.
«مطرب» ساخته ۱۳۹۸ مصطفی کیایی داستان خوانندهای قدیمی با بازی پرویز پرستویی است که دیگر اجازه فعالیت ندارد و بالاخره در هفته فرهنگی ایران در ترکیه فرصتی برای اجرای کنسرت پس از سالیان طولانی پیدا میکند. این فیلم در سال ۹۸ بیش از ۳۸ میلیارد تومان فروش داشت و یکی از فیلمهای موفق گیشه بود.
سال ۹۹ هم مرتضی آتش زمزم فیلم «هولیا» را با حضور ویلما الس و هولیا دیکن ساخت که البته سال گذشته اکران شد و حدود ۵ میلیارد تومان فروش داشت. نوروز هم فیلم دیگری بود که سال گذشته در جشنواره فجر اکران شد و علی بوراک سیلان، بازیگر ترکیهای، در آن بازی داشت.
حالا هم مست عشق گروهی از بازیگران ترک را وارد فیلمیاز سینمای ایران کرده است. اما آنچه در مورد مست عشق متفاوت است این است که این فیلم محصول مشترک ایران و ترکیه است و نه این که تنها از بازیگران ترکیه ای استفاده کرده باشد. فروش نه چندان موفق فیلم هایی که با بازیگران ترکیهای ساخته شدند، این پیام را می دهد که صرف حضور آنها نمیتواند دلیلی برای فروش بالای فیلم باشد.
در مورد مست عشق هم دلایل زیاد دیگری برای فروش ۴۷ میلیاردی آن وجود دارد که تنها بخشی از آن بازی ستارگان ترک است. بنابراین فروش بالای آن نمیتواند مشوقی برای ساخت فیلمهایی با حضور بازیگران ترکیهای قلمداد شود، اما میتواند شروعی برای همکاری مشترک با ترکیه باشد.
کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: بزرگان فرهنگ و ادب و هنر ایران زمین مهمان "مست عشق" شدند (+تصاویر) مست عشق : روایتی متفاوت از عشق با حضور ستارگان دو کشور (+عکس) ادامه رقابت «تمساح خونی» و «مست عشق» در گیشه و آغاز اکران یک اکشن